Francien de Jonge is opgeleid als wetenschappelijk onderzoeker. Maar daarnaast heeft zij altijd keramieken en bronzen beelden gemaakt. Eerst in het ruim van haar schip in Amsterdam-Noord, later in haar beeldhouwatelier in Dodewaard.

Als onderzoeker “hersenen en gedrag” leerde ze wat de houding van een dier of mens zegt over hoe hij zich voelt. En dat is precies wat zij in haar beelden tot uiting brengt.

De individuen die zij tot leven brengt, staan altijd in een context waaraan ze weer betekenis ontlenen:  vissers op de haven die over de vangst speculeren, een dame die verlangend op een te hoge kruk in de verte staart of  een varken die zich genotterend wentelt in een modderbad .

Francien werkt  met  “een vlotte toets”, waarbij de afdrukken van spatel, duim of plamuurmes duidelijk waarneembaar is. Dit versterkt de levendigheid en expressie van haar beelden: er zit  “vaart” in. Ook neemt ze regelmatig de vrijheid om eens lekker uit de bocht te vliegen met de drie dimensionele verhoudingen zoals we die kennen.

Het maken van een beeld, het nadenken over de vormgeving, het experimenteren, het weggooien en weer opnieuw beginnen. Dat is wat Francien inspireert.  Het beeld zelf, dat beschouwt zij als het ware als een bijprodukt. Wanneer een beeld “af” is, dan moet het dus het atelier uit. Om, letterlijk en figuurlijk, weer ruimte te maken voor iets nieuws.

Francien: Ik heb een keer een onderzoek gelezen over chimpanzees die kunst maken. De chimps kregen verf en penselen en kliederden er lustig op los. De onderzoekers concludeerden: “chimps, het zijn net mensen, alleen vinden chimps het proces leuk, het verven zelf, terwijl mensen voornamelijk in het eindproduct geïnteresseerd zijn”. Maar ik denk dus: “eigenlijk lijk ik méér op een chimp dan op een mens”